In 1966 maakte Neil Young zijn debuut met Buffalo Springfield. Sindsdien heeft hij meer dan 50 jaar muziek gemaakt. In verschillende bands en met een ongekende diversiteit aan stijlen. Doorgaans echt goed en heel vaak geniaal. Helaas heel soms ook niet om aan te horen. Dat kan ook moeilijk anders na meer dan 50 platen.
Ondertussen is wel duidelijk dat Neil kan bijgezet worden in het rijtje van absolute rockgoden: als songwriter, als accoustisch én electrisch gitaarspeler, als activist, als solo artiest, als opperhoofd van The Crazy Horse en als lid van Buffalo Springfield én van CSNY.
Veel meer platen dan The Beatles, diverser dan The Stones, relevanter dan Clapton en alleszins minder rap opgebrand dan Jimi…
In een aantal lijstjes helpen we je op weg doorheen Neils discographie. 3 keer 5 songs verspreid over zijn ganse carrière. Al ligt het zwaartepunt duidelijk in de jaren 70. Omdat die periode een creatief hoogtepunt was maar ongetwijfeld ook omdat we zijn recentere werk zelf nog niet voldoende doorploegd hebben.
De 3 x 5 songs zijn bewust uit 15 verschillende albums gekozen. Zo heb je meteen een opstapje naar 15 monumenten uit de rockgeschiedenis. Klaar voor deel 2, the deeper dive?
Deel 2: Neil Young voor fans
Vijf nummers, het een al bekender dan het andere. Maar allemaal steengoed en allemaal met een straf verhaal. Zet ze op endless repeat. Lees na 5 luisterbeurten nog eens deze blogpost en geraak voor altijd fan. Neil’s the Real!
6. Cortez the Killer (Zuma, 1975)
In 1975 heeft Neil Young eindelijk een waardige opvolger gevonden voor Danny Whitten, de rhytm gitarist van Crazy Horse. Poncho Sampedro vervoegt Billy Talbot (bass) en Ralph Molina (drums).
Ook persoonlijk heeft Neil zijn zaakjes behoorlijk onder controle. De over-the-top tournée van CSNY is achter de rug en hij is er, in tegenstelling tot zijn CSNY companen, in geslaagd om een behoorlijk normaal leven te leiden: geen coke meer, veel minder tequila, geen groupies. Hij leidt een rustig bestaan op zijn ranch in de heuvels van San Francisco. Hij heeft een huis in LA, een buitenverblijf op Hawai en een zeilboot. Hij verzamelt oude wagens, modeltreintjes en Fender versterkers.
Neil is op zijn gemak en je hoort dat ook in zijn muziek. Cortez the Killer opent met wijds meanderend gitaarspel. Dit is meer dan een gitaarsolo. Dit is een klassieke ouverture met Neil als solist op zijn Gibson Les Paus en The Horse als begeleidingstrio. Je hoort vier muzikanten die elkaar door en door kennen, aanvoelen en vertrouwen. Elk instrument krijgt de ruimte voor de juiste fill, rif, bend of strum op het juiste moment. Dit is muzikaal vakmanschap. Tussen de noten door hoor flow en groot wederzijds respect. Dit is het paradijs. De muzikale Garden of Eden.
Alles is peis en vree Young met zijn scherpe stem aan de tekst begint en de Westerse geschiedschrijving over de Conquistadores in een paar verzen onderuit haalt. Neil staat aan de kant van de first nations, dat is wel duidelijk. “Cortez, what a killer!”
7. Ohio (CSNY – So Far, 1974)
Begin mei 1970, Kent State University, Ohio.
Sinds Nixons beslissing op donderdag om bijkomend Cambodja binnen te vallen is het heel onrustig op de campus. Vrijdagavond komt het in de stad tot relletjes en de politie krijgt de menigte van studenten, bijers en ander jong volk moeilijk onder controle. Op zaterdagnamiddag vraagt de burgemeester assistentie van de National Guards. Er werd ondertussen op verschillende plaatsen in de stad vuilnis in brand gestoken en hij vreest dat de situatie ‘s avonds en ’s nachts verder uit de hand zal lopen. Niet geheel onterecht. Wanneer The Guards arriveren om 22.00 uur staat op de campus het gebouw van de militaire academie in lichterlaaie. De situatie blijft op zondag bijzonder gespannen en ’s avonds wordt een sit-in met traangas uit elkaar gedreven. Op maandagmiddag 4 mei komen meer dan 2.000 betogers opdagen voor een demonstratie die reeds lang gepland was. The Guards zijn met 2 companieën en worden nerveus door de grote opkomst. Na een charge op de betogers klinkt iets wat op schoten lijkt. Een peleton van de guards voelt zich bedreigd en opent het vuur op een groep ongewapende studenten. Er vallen 4 doden en 9 gewonden waarvan 1 volledig verlamd.
Op 15 mei komt een opgewonden David Crosby langs bij Neil Young. Verontwaardigd toont hij Neil de cover van Life magazine over de shootings. Neil Young loopt met zijn gitaaar naar buiten en keert een paar uur later terug met Ohio. Stills en Nash worden opgetrommeld en op 21 mei wordt de song opgenomen. Nog eens 12 dagen later lag de single in de winkel. Een huzarenstukje. De song werd geboycot door de officiële am radiostations maar kwam via de lokale FM zenders tot in elke studentenkamer, op elke campus.
Pittig detail: Chrissie Hynde van the Pretenders en Gerald Casale van Devo waren toen studente aan Kent State University en waren alletwee getuige van de shootings. Gerald Casale: “It as the day I stopped being a hippie and transformed into a punker.”
8. Mr. Soul (Buffalo Springfield – Buffalo Springfield Again, 1967)
Deze song van Neil Young bestaat in 3 versies opgenomen in 3 verschillende decennia: de sixties, de eighties en de nineties. De analyse van dit nummer is dermate interessant dat we er een volledige aparte blogpost hebben van gemaakt 🙂
Check it out!
https://birchlogburning.blog/2019/05/13/well-hello-mr-soul/
9. Revolution Blues (On The Beach, 1974)
5 jaar na de gruwelijke moorden op Sharon Tate en haar huisgenoten schreef Neil een song over Charles Manson, the Family en de Tate murders. De song is bijzonder in vele opzichten.
Het onderwerp op zich was al delicaat. De moorden hadden bij de geviseerde West-Coast celebrities voor een collectief trauma gezorgd. Love and Peace hadden noodgedwongen plaats gemaakt voor angst en paranoia. Terwijl men in LA de lugubere gebeurtenissen zoveel mogelijk tracht te vergeten, kiest tegendraadse Neil er voor om de wonden terug open te rijten. Hij durft het zelfs aan om Manson zelf aan het woord te laten. De vanuit de ik-persoon geschreven tekst geeft inzicht in Mansons zieke geest. De strofes nemen je mee op de losgeslagen waanzinstrip die uiteindelijk uitmondde in de Tate – Bianca murders. De scherpe, dwarse frasering van de verzen versterkt dat sfeertje nog.
Ook muzikaal is het nummer bijzonder interessant. Na een paar luisterbeurten merk je hoe strak de ritme sectie zit. Neil Young heeft in 1974 het prestige en het geld om zich te laten begeleiden door de beste muzikanten van het moment. Check de geweldig strakke drums van Danko Jones (van The Band!) en de geniale baslijnen van Levon Helm (ook van The Band!). Ook bizar: revolution Blues klinkt niet als een blues maar volgt er toch de logica van. De geraffineerde rhytm guitar (van David Crosby!) leg met een Am, Fmaj7 en E schema een donkere onderlaag waarop Neil alle ruimte krijgt voor zijn bijtende solo’s.
Revolution Blues is slechts één van de vele topnummers op ‘On The Beach’. De plaat waarmee Niel Young zichzelf uit de goot trok.
10. Southern Man (After the Gold Rush, 1970)
In 1970 is Neil Young nog maar 25 jaar oud maar heeft hij al een indrukwekkend curriculum. Met Buffalo Springfield heeft hij de blanke Amerikaanse rock hervormd. Met Crazy Horse heeft hij een bijzondere begeleidingsband om zijn solocarriere verder uit te bouwen en door het succes van CSNY is hij miljonair. Neil heeft nu het geld, de tijd en de creatieve vrijheid om zijn eigen koers te varen. En dat merk je in zijn muziek. Hij verkent verder zijn muzikale stijl: van gevoelige akoestische Americana tot subtiel maar bijtend elecktrisch gitaarwerk. Zijn teksten worden persoonlijker en explicieter en schuwen de grote thema’s niet. In Southern Man neemt hij de blanke Amerikanen en rol in de slavernij en de onderdrukking van de zwarte medemens zwaar op de korrel. Hoewel civil rights in 1970 al op de politiek agenda stond is de tekst van Southern Man een gewaagd activistisch statement. En zeker voor een jonge blanke muzikant van 25 die met Heart of Gold een soort White Men Wagoneer anthem had gemaakt!
Southern Man is snijdend en bijtend in alles: de stem, de tekst, het ritme en het gitaarwerk.
Je hoort de verontwaardiging in Neils stem en tekst. Hij gaat werkelijk geen enkel gevoelig onderwerp uit de weg.
De mishandelingen van de slavernij: “I heard screaming and bullwhips cracking.”
De lynchpartijen: “Swear by God I’m gonna cut him down.”
De blank/zwart ongelijkheidde: “I saw cotton and I saw black. Tall white mansions and little shacks.”
De historische schuld van blank tov zwart: “Southern Man when will you pay them back?”
De Ku Klux Clan: “Now your crosses are burning fast.”
En de schijnheilige godsvrucht van de blanke bible belt: “Don’t forget what your good book says”
De sound is typisch Neil Young with Crazy Horse: een pompende bas en drums waarop Neil tussen de strofes door in dialoog met de rhytm guitar zijn gitaar kan laten uitwaairen tot geniale instrumentale passages.
Check alle 15 nummers in deze spotify playlist.
birchlogburning.wordpress.com 